سر نوشت
سر می کشم به بیرون
غم هایم را قسمت می کنم با ابر
جاری می شوم بر زمین
تا گم شوم در آب های بزرگ.
این است پایان سرنوشت من
در دنیای که یک قطره هم نیستم.کابل 25 قوس 1391
فهرست درد
نخوان
بگذار شرحش را
فقط پُر می کنم فهرست را از درد
که روی تکه تکه استخوانم
دود می گردد.
کابل- 27 میزان 91
انتظار
زنی می ریخت در آیینه زیبایی چشمش را
و پر می کرد در گودال شب اندوه و خشمش را
فرو می خورد در خود خستگی و خواب را هرشب
مبادا حین خوابش یخ زند دستان گرمش را
دو شق می کرد سیبی را، کنارش می نشست انگار
کسی سر می کشد از در، که گیرد هر که سهمش را
زمان در لحظه هایش انتظار مرد را می کاشت
و حس می کرد روی شانه ی رؤیای نرمش را
نگاهش گِـرد در می بافت تار عنکبوتی را
نیامد مرد، تنها ماند، زن، کودک و قومش را
***
و ناگه جِتکه* ی خورد از صدای گریه ی کودک
به یاد آورد مردم را، دعای روز ختمش را
کابل- سرطان 90
* جتکه: تکان ناگهانی در نتیجه عامل بیرونی و یا یادآوری موضوع و یا خاطره ی
نکته: این دوبیتی ها، شاید دیوانگی های روزگار باشد. گناه من نیست!
قــــار
اگو رایی که سر مه قار موکونه
دل نازک مره اوگار موکونه
تنا دل مه اگه بودی که خیره
روز روشو ره سر مه تار موکونه
قبول
ده ای ملکا اَلی گذرو نموشه
ده خم و چم تای دالو نموشه
آبه آتیم میه خانه تو آلی
قبول کو، دل مه تیر از تو نموشه
کابل- 11 سرطان 1390
غرور خام
مردی که در خیال خودش برگ پخته بود
در غیرتش غرور زمان سخت بسته بود
یک شب شکست سنگ توهم غرور او
پیچید در خودش که چرا خام گفته بود
تنها که ماند خاطره ها را مرور کرد
خندید، گریه کرد، عجب دسته دسته بود
یک خانه درد گِـرد سرش گیج خورد
تف کرد روی هر چه که تا حال گفته بود
فردا ورق ورق شد و بر دوش باد رفت
گم شد در امتداد زمان هرچه جسته بود
کابل- سرطان 1390
اشاره:
می خواستم که برای دلنوشته هایم به گویش هزارگی، یک صفحه جداگانه داشته باشم و یکی را هم بنام دل دیقیای روزگار ساختم (ولی امروز ۰۳/ ۰۵/ ۱۳۹۰ حذف کردم. نمی شد!)؛ اما به این فکر کردم که در این آشفته بازار سر درگمی، کجا همان حوصله و وقت که بتوانی دو صفحه را به ورز کنی و تازه یک صفحه دیگر از طنز نوشته هایم بنام مستعار هم است که بعد از دیر ها به روز می شود.
حال نمیدانم که دو تا خوب است و یا یک تا!
به هر حال ، اگر تصمیم به دو تا شد، که آنجا گذاشته ام و اگر تصمیم به یکی شد که از اینجا پس نمانم.
----------------------------------------
اَلیگو بید که یک آشار کنی مو
امو دانای خو ره بادار کنی مو
بسه، ارباب زور و زر نتانیست
بیه ریزه خو ره سردار کنی مو
ریزه شاید خیال نو دیشته شه
خیال نو شی ره تکرار کنی مو
بلی یک قاطری پرزور و قوی
کاری دیروز خو ره پک بار کنی مو
کار دیروز خو ره پر موشت کنی، تا
بخشی صبای خو ام یک کار کنی مو
صبا پینه موخره ده کار امروز
امروز کار خوبه یک بار کنی مو
01 سرطان 1390
استفراغ زندگی
"من" و "تو"
"تو" و "من"
زندگی را
قطره
قطره
می مکد.
بدون دوای هضمیت
استفراغ می کنیم
که بوی بدش
روزهای روز
در همسایگی گوش
بروی زبان ما
غلط می زند.
تا کی
"من" و "تو" کردن
تا چند
من، من کردن
تو، تو شدن.
باز زندگی را می خوریم
هضم نکرده
پس می کنیم
باز استفراغ
و باز بوی بد.
کابل- 31 جوزا 90
بازیچه
مادر!
شیر چوشکم را بده
به کارگران شهرداری.
آب و نانم را
- مثل هوای زیستنم-
جیره بندی کن؛
تا دیر تر بزرگ شوم.
مادر!
بگذار
بیشتر با بازیچه هایم
بازی کنم
وترا سیر تر ببینم.
که فردا
بازیچه خواهم شد
و با چشم هایم
تنیس بازی خواهند کرد
اگر خواب پدرم
طولانی تر گردد.
اشاره:
سلام دوستان عزیز! این هم یکی دیگر از دلنبشته های من.
نقد و نظر تان را در استقبالم!
سیب شعر
بی پرسش و جواب، دمی باش لا اقل
آزار ده، نگو به من اوباش لا اقل
ابروی سبز قبله ام، از چشم خود بپرس
ایمان من نگیر و نکن فاش لا اقل
لب، خنده را ز ناز نگاهت گرفته وام
این وام را ببخش چو پاداش لا اقل
آنجا کمیـن گام ترا کرده خار و سنگ
اینجا که سیب شعر شود قاش لا اقل
بگذار میزبان تو باشم- اگر چه با
یک کاسه سوپ هیچ؛ نی، آش لا اقل
کابل 4/2/89
زخم بهسود (شعر دادخواهی)
(از گلوی زخم خورده بهسود به بزرگمردان ما)
خانه ات دیوار کن، دیوار زن
وانگهی درسایه اش سیگار زن
استخوانم دود کن، بی نیشه نیست
جرعه جرعه از رگم بی خار زن
قابلی، منتو و ... می نازد به تو
سفره ی خالیی من را دار زن
هفت نسلت بیمه ی امضای توست
در حسابت دالروُ دینار زن
تا قلم گردید انگشتم، نوشت:
زخم از خود خورده ام؛ نی دارزن
می نویسد نام تو! خونم به سنگ
تو نخوان، تو پشت کن، انکار زن
شارگم بوسید خنجر، گر کم است
هر چه دارم لست کن، آمار زن
یک به یک بگذار در پیش رقیب
بار آخر عزتم قیمار زن
نغمه های مست دیروزت چه شد؟
بی سُروُ بی لــَی شدی دوتارزن!؟
از گلویم تارهای ِ تازه گیر
با ملودی های نو گیتار زن
یک سبد احساس را گم کرده ام
ده به ده گمگشته ام را جار زن
خواب سبزم را چرید از دره ها
این الاغ مست را افسار زن
من غرور کوه بابایم هنوز
از غرورم شمله ی دستار زن
جوزا ۸۹
نکته: سپاس از آقای محمود جعفری که در اصلاح این شعر واره مرا یاری رساندند. شعر های دادخواهی را در اینجا http://jafarimahmood.blogfa.com/ هم خوانده می توانید.
اشـاره:
شعر دادخواهی، پس از شعر جهاد و مقاومت پروسه ایست که توسط آقای محمود جعفری، شاعر و پژوهشگر ادبی پیشنهاد شده است و "نام شب"، یکی از شعرپاره های من است که در این زمینه می باشد.
نقد تان را در استقبالم!
نام شب (شعر دادخواهی)
به دره ها پیچیده است
فریادِ سکوت
و آتش
شعله
شعله
نفس می زند
در باد.
زندگی باخته است
چشم سیاه
برابر غژدی
اینجا
برخاکستر / نوشته اند درشت:
"بی نام شب
ورود ممنوع! "
عکاس اما گفت:
" نام شب؛
رنگ بیرقی است
سپید!"
که نه تو داری
و نه من!
6/3/89
البته بقیه اشعار دادخواهی را از شاعران مختلف در اینجا ( http://www.jafarimahmood.blogfa.com/ ) هم خوانده می توانید.
گــُـل پـری
انگار فصل جاده بهاریس گل پری
شاید هوای سبز تو ساریس گل پری
کان جاده تند در تب و تاب تو می تپد
آن جاده نه؛ که قلب قماریس گل پری
اِم صبح مهربانی باران صدام کرد
اینجا نشان پای خماریس گل پری
با یک بغل غزل ردِ پایت گرفته ام
صد چشمه شعر سوی تو جاریس گل پری
با پلک بسته در خم یک کوچه می پری
زخم سکوت چشم تو کاریس گل پری
***
عکس تو قاب کرده دلم، تا همیشه ها
تنها ببیندش که چه واریس گل پری
چون آدم است یا که پری های کوه قاف؟
نی، هیچ یک؛ که حور فراریس گل پری
حمل ۱۳۸۹
نکته: در اخیر هر قافیه، حرف "ت" هم وجود دارد؛ ولی اگر می نوشتم، یک مصوت کوتاه اضافه می شد که آن حالت شاید بد تر ازاین می بود. پس این گونه جسارت کردم. ببخشید!
اشاره:
تا مطلب بعدی، که یکی از شعر واره های جدیدم می باشد، این نوشته .... مانند را بخوانید و اگر خوب بود، لذت ببرید! به اصطلاح یک پیش خوری است!
مــــــرگ
هرگاه
در هــر قدم
اژدهـــــای مرگ
خفـــــــته زیر پای ما
این
مـایــیم
که مــــی رویم
و بیدارش مــی کنیم.
میزان 88
سلام به همه دوستان عزیز!
سال نو تان مبارک!
این هم هدیه ی به شما خوبان! (چیزی نو نداشتم، ببخشید!)
هــدیـــه
باد نوروز برو پیش دل و یار بگو
صد سلام منِ مهجور دل افگار بگو
رو به پیشش به دو زانو بنشین، حرف مرا
ز نیازم تو به نازش ز منِ زار بگو
بده پیغام که دیوانهء عشقت به سفر
همه در یاد تو، از عشق تو سرشار بگو
ز لبانم به لبانش نفس گرم ببر
تا زند خندهء شیرین و شکر بار بگو
برو ای باد، بزن شانه به زلفش آرام
نقش انگشت من آنجاست، به آن یار بگو
هدیه ی سال نوش خندهء هجرانم بَر
ز یکی قطرهء چشمم تو به دلدار بگو
هشت سال پیش از امروز
این هم یکی دیگر از شعر گونه های جدیدم.
نقد و نظر تان را به استقبالم!
جراحـــی لبخــند
بیا جراح،
جراحی بکن بر میز لبهایش.
مبادا بشکند دردم
و نامم خط زند از روی لبهایش
- اگر جراحی ام تا صبح
پس ماند.
تو میدانی!؟
تبسم، خواهرم را
بست با رخت سفید و
برد از خانه
و بعد از چند روزی
خنده را کردند
حلق آویز.
او هم رفت.
و حال،
مبادا بی من او تنها شود،
جراح!
و هر گاه
هر کس و نا کس،
به من غُم غُم کند:
" نا مرد بود لبخند
تنهایش نمود آخر!"
کابل- حوت 1388
اشـــــاره
این شعر گونه را برای دخترم ثریا، که تازه کمی بزرگتر از شش ماهش بود و زمانی که می خوابید، زیاد دست و پا می زد، نوشته بودم؛ ولی امروز، که کمی بزرگتر از سه سالش است، اینجا می گذارم.
اگر نقد و نظری داشتید، خوش می شوم!
به دختر کوچکم ثریا جان!
(ثریا در کمتراز یک سالگی ) (ثریا در سه سالگی)
نـقــــش پــــا
ایستاده شو ثریا، هر سو برو ثریا
پایک بزن، تکان ده، درآفتو(1) ثریا
دوری بزن بسویم، لبخند ده برویم
نی، قاه قاه خواهم، مستانه شو ثریا
با دست های کوچک، چک چک بزن، برقصان
شادم بکن، بشوران، هر روز نو ثریا
در چشم ریز ریزت، خوابیده گرم دنیا
دنیا گشا به چشمم، بگشای رَو(2) ثریا
این نقش های پایت، هرشب در آسمان است
گویا ستارهء تو، ای دخت نو ثریا
سی برف پشت در پشت، گم کرده کودکی ام
بینم به قرص رویت، ای ماه نو ثریا
حرفم بیا تو بشنو، با گوش معصومانه ت
کی گوش ها شود وا(3) با گـُوش کـَو(4) ، ثریا
آتش زده دلم را، آتش ربوده، بودم
خامُـش کن این تنوره، با آب رَو(5) ثریا
کابل، سنبله86
مصرع های دوستانی که لطف کردندبرای ثریا نوشته اند.
بامعذرت که گاهی دست کاری هم کرده ام!
انجنیر فتح الدین حصار نایی:
کوله(۶) شی ماه شب هاست، چون ست دوخت داکتر
دوغ(۷) وطن ندیده جزآب جو ثریا
امو بیرار(۸) ریزیش(۹) چه خوشکیل ومرتب
ایستاده است آنجا چون ماه نو ثریاانجنیر محسن زردادی:
چشمان ریز گفتی، در وقت عکس گیری
شاید که بوده باشد در وقت خو ثریا
کاکا حصار نایی اورا بجای قیماق
کرده تعارفش باز از آب جو ، ثریا
عمرش دراز باشد اندر کنار مادر
درویش هم برایش آرد پلو ، ثریاخانم و یا آقای ل.ا:
ای کاش و کاش بابات،در اوج سروسبزیت
به کام غم ندهد، لبخند نو ثریا
*************************
خواهم بلند نامت تا بام شَو ثریاخانم و یا آقای ذ.پ:
دوغ(۷) وطن ندیدم، قصه شیرین شنیدم ...
تا ارمان بیگم(۱۰)، در تک و دَو .........ثریاطاهر سروش دولت شاهی:
چون غنچه های تازه، رنگ لبت تنیده
عطر بهار نارنج در فصل نو ثریا
فصل بهار عمرت من سبز سبز خواهم
درویش را برایت طعم کَکَو ثریاعلی مدد (فرید مرادی):
خاموش باشه هرجاه وقتی که رفته درخواب
باشد به چشم درویش اوچون نگین نایاب
روشن شود همه جا وقتی بخیزه ازخواب
ازروشن جمالش چون ماه نو ثریا ..........انجنیر عبدالله جاغوری:
شعرت به مثل مهتاب، در آسمان چه سبزست
گویی نوشته باشی با راز نو ثریا
دوختی ست چون ستاره در آسمان این شهر
پاینده میدرخشد چون ماه نو ثریا
آن چشم های زیبا! گویی که راز عشق است
در دیدگان درویش در سبک نو ثریا
صدسال زنده باشی، با مهر بسته باشی
در خانه شیشته(۱۱) باشی، هرروز نو ثریا
وقتی کلان شوی تو، فاکولته خوان شوی تو
علم و هنر بیاموز با شرح نو ثریاانجنیر فتح الدین حصار نایی:
این قدر تعریفش کرد استاد دوخترت را
اما نورده(۱۲) تانوس(۱۳) یک دوله(۱۴) او(۱۵) ثریا
آن آب جو که گفتم یک مصرع غلط بود
امید همیش نوشد از دوغ گاو ثریا
کوله شی دست بافت است درسال نو آغه(۱۶) مه
بخشه(۱۷) بیرار(۸) ریزیش(۹) موفه(۱۸) کتو(۱۹) ثریامصطفی سایس
یادت همیش باشد ای ماه نو ثریا
یاری کنی پدر را هنگام "تـَو"(۲۰) ثریا
مهر و محبتش را در دل نگاه می دار
دایم بزن به رویش لبخند نو ثریاآرزو
ثریا دختر زیبای باباست
ستارۀ صبح فردای باباست
دو دستانش که بوی مهر دارند
همه عشق همه دنیای باباستعزیز فیاض
عمرت هزار سال و آباد و شاد باشی
هرگز نبینی در عمر رویی تیمو(۲۱) ثریاانجنیر محسن زردادی:
بو بر ده جاغوری که بوفامه از کجایه
ده وخت توت و تلخو و خت دیرو ثریا
تا که نترسه دیگه ده عمر خود از اوغو
تا که نترسه دیگه از ایچ ببو ثریا
پی نوشت واژه ها، در ادامه مطلب!
اشاره
سپاس از دوستانی که همواره از نوشته هایم دیدن می کنند و نقد و نظری دارند.
این هم غزلی که تازه سروده ام.
باز هم، نقد و نظر را در استقبالم!
مقناطیسنگاه
از اِستگاه تا دم در می کشد مرا
مقناطِسِ نگاه تو با خویش، پا به پا
بی باک می دوم که گره باز نگسلد
بی پرده می زنم به در و می زنی صدا
آرام تر، مسافر خسته، رسیده ام
آری، عجب رسیده ای؛ چون سیب تازه را
از چفت در که می شنوم شعر چشم هات
غرق سکوت می شوم از خود رها رها
در باز می شود و دلم مست یک غزل
در واژه های شعر نفس می زنی، برآ
با من بیا، شویم دو مصراع یک غزل
در شاه بیت، خانه شود پر ز ما جرا
گیرم چنان به طیف و خطوطِ نگاه تو
دنیا به چشم من، خط و ساحه ست تا خدا
***
اینگونه جذب قطب شمالت شدم، بکش
سویت که بی گناهم و عشقت به من روا
دلو ۱۳۸۸
آیا ...
خدا را فاش می گویم.
زمستان
گرم آیا می شود
با استخوان من
که می سوزند
هر روزم ؟
27 قوس 88
اشـــــاره
دوستان عزیز، سلام!
از ینکه از نوشته های بی سرو پای (نه از ظاهر؛ که از باطن) من دیدن می کنید و نظر می دهید، از شما سپاسگزارم.
این بار، یک شعر می گذارم که با توجه به تاریخ آن، دوست دارم شما نظر مقایسوی و نقد تان را در باره این شعر بگذارید تا شعر اصلاح شود و خودم غنی و دانا. از این بابت هم ممنون!
... دره ی سکوت
پشتِ دیوار یک دریچه آوازست
با من و تو، چه همصدا و همرازست
هردو با هم، شریک قصه ها هستیم
او به نا گفتنی شریک و دمسازست
درد من قصه های توست، میدانی؟!
درد او سخت تر، که زخم سر، بازست
آه از زخم تازه اش چکد، چک چک
مثل کبکی که زیر پای یک بازست
اینقدر درد، بی صدا؟ نداند کس
شاید او دره ی سکوتِ پررازست
***
چند پا پیش، دشت و خار و خاموشی ست
زوزه هایِ دراز و ناله یِ قازست
***
گام بگذارو بین، سه سنگ اِستاده ست
زیر آن، خفتگاهِ مریمِ نازست
مریم از چند روز تا کنون، آنجا ست
کار نا مردها، همه ش نگون سازست
***
مادرش هر سه سنگ را به مو بستد
گوید او: مرگ پاک دخترم راز است
کابل – قوس 87
آن قبلی را در ادامه مطلب گذاشته ام.
اشاره:
شعری که در پی می خوانید، امروزی نیست؛ بلکه از نوشته های سال های سخت و سیاه می باشد و همان حال و هوا را دارد که تاریخ پایانی شعر خود بیانگر این است. شما هم در همان حال و هوا بخوانید.
در ضمن، از اینکه می خوانید، سپاس؛ ولی نقد و نظر تان را خیلی دوست دارم که فراموش تان نشود! تشکر!
از بطن فاجعه
دو روزه زندگی ی مان مسیر جنگ پیموده ست
و راه دیده ی مان را همیشه سنگ پیموده ست
ز بطن فاجعه های چه سخت، سر برون کردیم
که راه کلبه چه بی باک، شب پلنگ پیموده ست
پرنده های سیه پر فضای باغ پُر کردند
و قلب و سینه گل را- به بین- خدنگ پیموده ست
سپیده گان مسافر، مگر ز کوچ بر گردند؟
کجاست لانه ی شان، قریه را که چنگ پیموده ست
غریو و ناله خورشید و ماه، از فلق بالاست
مگر سیه دل خاکی، رهش زرنگ پیموده ست؟
جاغوری- حوت ۷۸
سریال آرزو
آنگه که پلک صبح زهم باز می شود
سریال آرزوی من آغاز می شود
رقاصه ی خیال زند پای سبز خویش
بر شیشه ی سکوت، غزل ساز می شود
بر قاب قهرمانه ی رنگین یادگار
جام غروب، خامه پرداز می شود
در اوج آسمان تمنا دو بال عشق
در پرده خیال تو پرواز می شود
در نقد جشنواره امیال آدمی
نامم ز قرعه ها، اول انداز میشود
کابل- قوس 1382
در حضور باد
باز می پیچد صدایی در حضور بادها
از تبارِ آشنایی در حضور بادها
با صدایی سرخ می خواند سرودِ سرد شب
از دلِ پر ما جرایی در حضور بادها
با خضوع سبز جنگل، در نسیمِ یک نگاه
می پرد مرغِ نوایی در حضور بادها
ساحلِ ما دور و کشتی مان اسیر تند باد
لنگری کو؟ نا خدایی؟ در حضور بادها
کهکشان تا کهکشان رنج ست و غمهای جنون
بال می بازد همایی در حضور بادها
کابل- عقرب82
حج کعبه، یا دل؟
ای قوم به حج رفتـــه کجایید کجایید - معــشوق همین جـــــــاست بیاییــد بیایید
معشوق تو همسایه و دیوار به دیوار - در بادیه سرگــــــشته شما در چه هوایید
گر صورت بی‌صورت معـشوق ببینید - هم خواجه و هم خانه و هم کعبه شمایید
ده بار از آن راه بدان خــــانه برفـتیـد - یک بار از این خـــــــــــانه بر این بام برآیید
آن خانه لطیفست نشان‌هاش بگفتید - از خواجه آن خــــــــــــــانه نشانی بنمایید
یک دستـــه گـل کُـو اگـر آن باغ بدیدید - یک گوهر جــــــــــان کـُو اگر از بحر خدایید
با این همه آن رنج شما گنج شما باد - افسوس که بر گـــــــنج شما پرده شمایید
این شعر را بار اول، در سبز چوب جاغوری- دیار پدری ام- بودم که از زبان خانم شکیلا، همراه با موسیقی آرام شنیدم و خیلی خوشم آمد- بخصوص زمانی که کمی معنای آن را درک کردم و دیدم که بلی، مولوی بزرگ راست و درست گفته که معشوق، همسایه دیوار به دیوار است، اگر ما بینیم- با دیده بصیرت.
امروزه، وقتی می بینم، حج، در کنار خانه ما، در همسایه گی ما، در کوچه ما، در شهر ما- در هر جای شهر و قدم به قدم، فریاد دارد و غوغا سر می دهد که آی مردم:
آیا، این ها، حج نیستند؟! مگر خدا- همان خدا یی که ما در هر کوی و برزن، واله و سر گردان بدنبالش هستیم- در هر جای حضور ندارد؟ مگر خدا، فقط در کعبه است؟ نگفته که:
دل بدست آور کــــه حج اکبراست از هـزاران کعبه یک دل بهتر است
کعــبـــه بنـــــــیاد خلیـل آذر است دل گـذرگـــاه جلــیل اکــــبر است
کعبه ی مردان نه از آب وگل است طالب دل شو که بیت الله دل است
آیا این ها دل ندارند؟ یا دل ما از سنگ خارا است؟!
آیا؛ سیر کردن شکم گرسنه ایکه پول یک قرص نان را ندارد و شاید تا صبح زانویش را بغل می کند و یا سنگی بر شکم می بندد، مداوا کردن یک بیماریکه نمی تواند یک تابلیت بخرد تا دردش بصورت موقتی آرام گیرد، گرم ساختن خانه ایکه سقفش آسمان و یا هم خیمه است، کمتر از دور زدن گِرد خانه خدا اند؟!
هـــزار بــار پیــاده طـــواف کعـــبه کنی
قــبول حـق نشــود گــر دلی بـیـــازارینمی دانم، چرا ما از این همه حاجی صاحب! گفتن لذت می بریم؟
راه دور کعبه را گم کرده ای حاجی، چرا؟
کعبه دل را زیارت کن که فرسنگش کم است
دوستان عزیز و ای کسانیکه از این وبلاگ دیدن می کنید!
عید تان مبارک!
هر روز تان عید! همیشه شاد و سر حال باشید.
شکايت - 2
نمیدانم به کی گویم
که من دلسرد و دلتنگم
نمیدانم شکایت از کی باید کرد
از خود؟
یا زمان تنگ وبد فطرت؟
به کی گویم غم دل را
که من دلتنگ و دلسردم؟
زمانه سخت بی مهرست
کسی را کس نمی فهمد
که روزان و شبانش مست و پرشورست
یا یک گردش ایام.
کابل، اسد83
تعبیر ماه
خورشید در نگاه تو تفسیر می شود
مَه در حریم روی تو تعبیر می شوددر یاس از تبسم سبزت سحر گهان
بندد عرق، ز شرم تو تسخیر می شودبا ساز عشق، رقص نگاهت که همنواست
دردم رها ز حلقه زنجیر می شودبا نیم دَور فاصله را صفر کن، بیا
آغوشم از دو دست تو تنویر می شودگیسو بریز بر سر و دوشم که باغ گل
در پیچ و تاب زلف تو تصویر می شودبنشان به ناز غنچه گل بر لب کبود
کز لاله باغ سرخ تو تقدیر می شود
21 حمل 1382
پوزش:
چند روزی به اثر تغییر قالب وبلاگم، در نمایش آن کمی مشکل پیش آمده بود. ازاین بابت معذرت و این دو بیتی "ناز" را تقدیم تان می کنم:
نـــــاز
بنازم ناز نازت را، که نازت نازیی نازست
سرا پا نازنین نازی که نازت در دلم سازست
چو چشم ناز پردازت به بازی باز می سازی
نیازم باز می سازد؛ چو چشمت چشمه رازست
۲۶ قوس ۱۳۸۳
زمان بی تویی
هوا دَم کرده امروز ای نَفَس، نا دل نشو، دل می خری یانه؟
بهایش تیر مژگانی به چشم دل بزن ، دیگر نزن چانه
لَگـَد در پای این سودا نزن، دل شَقه شَقه می شود، ظالم!
بگیر این دل، فقط ارزانی تو باد این بازار و بیعانه
زمان بی تویی را شام از تار نگاهم دوختم با ماه
سحر شد، پاره کرد این رشته با غوغا، خطابم کرد دیوانه!
سرِِ شب زندگی را قصه کردم- یک به یک- با ابر، می خندید
دُمِ شب هِق هِقش آمد، که می زد دانه دانه، شیشهء خانه
***
نَفَس از نَفس رو گردان، خیال برزخی را دور کن از سر
و قهرت برسرم بشکن؛ ولی نشکن خمار از چشم افسانه
کابل - ۲۴ سنبله ۱۳۸۸
عبـرت
مرا چون طرد کردند از دیارم
ویا شریان بریدند
ویا با سرب بربندند حلقم،
که نتوان پر زند مرغ تنفس
ویا بینی سر"من" را به داری
که دارد بوسهء رنگین به چوبش.
ازین آموز درس زندگی را
چگونه زیستن را
ومردن را.
جاغوری، قوس ۷۷
نکته
در روز دهم قوس 87 یک حمله انتحاری در پیش لیسه عالی حبیبیه رخ داد. گفته می شد که قصد حمله کننده، دیپلومات آلمانی و همراهانش بود که پس از دیدار پارلمان کشور، بر می گشتند. در این حمله تعدادی کشته شدند که در جمع شهید شده گان، یک کارمند مسن شاروالی نیز شامل بود. او تنها نان آور خانه اش بود. من از این خبر، شدیداً متأثر شدم که آخر چرا ما قربانی می شویم؟
شعری که در پی می آید را برای او و کسانی که مثل او نا خواسته قربانی می شوند و یک فامیل، بدون سرنوشت میماند، تقدیم می کنم:
آخرین برگ
خواب کردی یا که خوابت داده است؟
شاروالی یا جوابت داده است؟
زود تر جارو بزن، جارو بزن
صبح آیا نان و آبت داده است؟
جارویی رویای ات بی جان شده
حادثه جام شرابت داده است؟
بسته کردی بقچه ی عمرت چرا
دیپلوماسی نوش نابت داده است؟
انتحاری آمده از راه دور
آخرین برگ کتابت داده است؟
عصر امروز از گلوی کوچه ها
ابر بغض آلوده آبت داده است
***
ای پیامبر، بوی باران می دهی
بوی پاکی سکر نابت داده است
***
واه کاکا! کاکه بودی، مرگ چیست!
یاد تو جان را صلابت داده است
کابل- 10 قوس 87
نشانی
مازنده گان مرده روح
پهنای دشت دیده بی کاروان
در ریگزار دشت غریبانگی
از یاد برده ایم همان خاک سرخ را
که خط کشیده بود ره
زکنارش به سوی شهر؛
زیرا، نشانی ما کوچ کرده است
و آن
سایه‌ي ز یک پاره ابر بود
وحال گم کرده ایم
راه رسیدن به شهر را.
کابل - سرطان۸۱
رنگ
کنار سایه دیوار،
چرا صف بسته این مردم؟
- از هرجنس،
از هر سن
واز هر قشر-
ز خود می پرسم این را من.
درین دکان
متاعش چیست؟
من این می پرسم واز رو بروی صف
قدم را پیش میمانم.
صدایم می کنند از صف:
- کجا میری برادر جان؟
- ته چیره زِی ورور جانه؟
- کجا موری اَلی لالی؟
- اِنیم اِ قرگه باره سن؟
که می بینم
دکان رنگ
پر رنگ است.
همه با شور وشادی
رنگ می گیرند
وبا هم رنگ بازی می کنند آنجا.
به دکاندار می گویم که:
- من هم رنگ می گیرم.
- چه رنگی را؟
- سفیدش را.
به من خندیده می گوید:
" نه،
نه ، اینجا نیست.
درین دکان
سیاه وسرخ بسیاراست
ودیگر رنگ ها
کمتر
و شاید
هیچ."
کابل، دلو 85
توقع
زچشم زخم هايم، خون
سرازیر ست بردامان
کمانها تیر ها شان را
نشان "من" رها دادند.
چه سنگین است زهر تیر
چه بی تابم زدرد زهر.
زمان آبستن بی اعتمادی هاست
من از خود انتظار خویشتن دارم؛
ولی دست خودم - افسوس-
نشان خویشتن بگرفت.
کابل، سنبله 82
مساحت باور
بر من ستاره بخش كه بس بي ستاره ام
در سنگريز حادثه ها، دل فگاره ام
اقليم باغ ذهن من از ياد برده است
سبزي فصل آفتاب، كه در انتظاره ام
جغرافياي باور من صفر ساحت است
در استواي فصل شكستن نظاره ام
اندوه منجمد، ز برم جاري ام ربود
درياي سرد ويخ زده ی بي كناره ام
از من مپرس، هيچ، كه بي تو چگونه ام
درآسمان سبز خدا، بي ستاره ام
كابل- ثور 82
خنده بی رنگ
کسی پشت سیاهی
سرد می خندد.
صدای خنده اش تا جاده گرم محبت
می رسد درگوش.
ولی آنجا
نمی خواهد صدایش را کسی
در گوش بسپارد؛
چو خنده ش تلخ و بی رنگ است.
بی مهرست.
کابل ۲۲ اسد ۸۵
سنگ
وسنگ باید شد،
به سنگستان
- به سنگینی خارا -
که سنگ با سنگ
شکستنی ست.
کابل، ۳۰ قوس ۸۵
زوم
طلوع چشمهایت در نگاهم می شود زُوم
و ریموت کنترولش کاش گردد تا ابد گـُم
من از ریسیور چشمت بگیرم هر چه می خواهم
چو صد ها چینل رنگی بود آنجا، نگو، هـُم
کابل، قوس ۸۵
طعمه
مریم چقدر دلکش و طناز شده
رویایی ترین خاطره اش باز شده
مریم دو سه ماه ست که عمرش ده وچار
مست است، جگر گشته ودلباز شده
مریم همه واژه ست، ردیف است و عروض
بی رحم چه موزون و غزل ساز شده
مو بند کـَند، در نفس باد رها
در هر دم باد است:"عجب باز شده"
***
کالای شب خینه کشیده ست قدش
افسوس که او طعمه غماز شده
کابل، قوس ۸۷
زمان، چک چک لحظه هاست
