گــُـل پـری

 

انگار فصل جاده بهاریس گل پری

شاید هوای سبز تو ساریس گل پری

 

کان جاده تند در تب و تاب تو می تپد

آن جاده نه؛ که قلب قماریس گل پری

 

اِم صبح مهربانی باران صدام کرد

اینجا نشان پای خماریس گل پری

 

با یک بغل غزل ردِ پایت گرفته ام

صد چشمه شعر سوی تو جاریس گل پری

 

با پلک بسته در خم یک کوچه می پری

زخم سکوت چشم تو کاریس گل پری

***

عکس تو قاب کرده دلم، تا همیشه ها

تنها ببیندش که چه واریس گل پری

 

چون آدم است یا که پری های کوه قاف؟

نی، هیچ یک؛ که حور فراریس گل پری

                                                              حمل ۱۳۸۹

نکته:  در اخیر هر قافیه، حرف "ت" هم وجود دارد؛ ولی اگر می نوشتم، یک مصوت کوتاه اضافه می شد که آن حالت شاید بد تر ازاین می بود. پس این گونه جسارت کردم. ببخشید!