خنده بی رنگ

 

کسی پشت سیاهی

                               سرد می خندد.

صدای خنده اش تا جاده گرم محبت

                                                می رسد درگوش.

ولی آنجا

نمی خواهد صدایش را کسی

                                      در گوش بسپارد؛

چو خنده ش تلخ و بی رنگ است.

                         بی مهرست. 

                                                       کابل ۲۲ اسد ۸۵