این هم یکی دیگر از شعر گونه های جدیدم.

نقد و نظر تان را به استقبالم!

جراحـــی لبخــند

بیا جراح،

           جراحی بکن بر میز لبهایش.

مبادا بشکند دردم

و نامم خط زند از روی لبهایش

 - اگر جراحی ام تا صبح

                              پس ماند.

تو میدانی!؟

تبسم، خواهرم را

          بست با رخت سفید و

                                    برد از خانه

و بعد از چند روزی

                    خنده را کردند

                                   حلق آویز.

                                               او هم رفت.

و حال،

مبادا بی من او تنها شود،

                                 جراح!

و هر گاه

           هر کس و نا کس،

به من غُم غُم کند:

                   " نا مرد بود لبخند

                     تنهایش نمود آخر!"

                                              کابل- حوت 1388